انسان، عُصاره ی عُصاراتِ کائنات است. انبیا و اولیا، عصاره ی انسان وانسانیتند. ومهدى(علیه السلام)، عصاره انبیا و اولیاست. این است که میان او و پیامبران  بجز امر (غیبت)- شباهتهاى دیگرى نیز هست، و پاره اى از ویژگی هاى پیامبران در مهدى (علیه السلام) متجلّى است.

رى، مهدى، ولى اعظم، و سرّ اکبر است. او ذخیره الهى، وبقیةُ الله، وخلاصه تجلّیات گذشته است. اگر ذخایر وامکانات پیامبران سَلَف، در نزد او باشد، اگر همه اسرار جهان پیش او مکشوف بوَد، اگر ودایع اولیا در خدمت او گرد ید، همه درست است و به جا. در احادیث، خصوصیاتى از پیامبران یاد شده است، که در قائم آل محمد(صلى الله علیه وله وسلم) هست:

از حضرت آدم (علیه السلام)ـ طول عمر.

از حضرت نوح(علیه السلام)  ـ طول عمر.

از حضرت ابراهیم(علیه السلام) ـ پنهان بودن ولادت و دورى از مردم.

از حضرت موسى(علیه السلام) ـ پنهان بودن ولادت و غیبت از قوم، هیبت و شکوهمندى.

از حضرت یوسف(علیه السلام)ـ زیبایى، جود، حضور در میانِ مردم و شناخته نشدن.

چنانکه براردان یوسف(علیه السلام) او را مى دیدند و نمى شناختند، تا آنکه خویش را معرفى کرد.

از حضرت صالح(علیه السلام)  ـ غیبت از قوم.

از حضرت داود(علیه السلام) ـ قضاوت کردن به حکم داودى.

احکام داودى معروف است. حضرت داود(علیه السلام) بر طبق علم خود به واقع، حکم مى کرد، ومنتظر بیّنه وشاهد نمى ماند.

از حضرت سلیمان(علیه السلام)  ـ جهاندارى و حشمت سلیمانى.

از حضرت ایوب(علیه السلام)  ـ برخوردارى از فرج و گشایش پس از گرفتارى.

حضرت ایوب(علیه السلام) پس از مدتها گرفتارى وابتلا، به فرج و سودگى و گشایش رسید. مهدى (علیه السلام) نیز، پس از هجوم عباسیان به خانه پدرى آن امام، به آوارگى و دورى از یاران ودوستان مجبور گشت، و سپس طبق حکمت الهى از نظرها غایب شد و این غیبت به درازا کشید. او نیز چونان حضرت ایوب به فرج و گشایش و سودگى خواهد رسید. و فرج او، فرج مۆمنان و مستضعفان و بر حقان است.

از حضرت یونس(علیه السلام) ـ رجوع به میان مردم، پس از غیبت، در هیئتِ جوانان.

از حضرت عیسى(علیه السلام) ـ نورانیت، مورد اختلاف قرار گرفتن احوال شخصى.

از حضرت محمد (صلى الله علیه وله وسلم)  ـ انقلاب خونین و خروج با شمشیر و در هم کوبیدنِ جبّاران.

همچنین دیگر علوم و اسرار انبیا و اولیا و بزرگان در نزد مهدی است: اسماء شیثى، وعلوم هِرمِسى، واذکار یونسى، و…

در صلَوات منسوب به حکیم قُدّوسى، خواجه نصیرُ الدّینِ طوسى، حضرت مهدى(علیه السلام)، با ویژگیهاى پدران خویش نیز، توصیف شده است:

اَللّهُمَّ! صَلِّ وسَلِّمْ، وَزِدْ وبارِکْ، على: صاحبِ الدَّعوَةِ النَّبَویة، والصَّولَةِ الحیدریة، والعِصمَةِ الفاطمیة، والحِلمِ الحَسَنیة، والشّجاعةِ الحسینیة، والعِبادةِ السَّجّادیة، والمَئِرِ الباقریة، والثارِ الجَعفریة، والعُلومِ الکاظمیة، والحُجَجِ الرَّضویة، والجُودِ التَّقَویة، والنَّقاوَةِ النَّقَویة، والهَیبةِ العَسکَریة، والغیبة اللهیة، القائمِ بالحَقّ، والدّاعى اِلَى الصّدقِ المطلق، کلمةِ الله، وامانِ الله، وحجّةِ الله، القائمِ بامرِ الله، المُقْسِطِ لِدینِ الله، الغالبِ لِاَمرِ الله، والذّابِّ عن حَرَمِ الله، اِمامِ السِّرِّ والعَلَن، دافِعِ الکَربِ والمِحَن، صاحبِ الجودِ والمِنَن، الامامِ بِالحقّ، ابی القاسم محمّدِ بنِ الحَسن، صاحبِ العَصرِ والزَّمان، و قاطِعِ البُرهان، و خلیفةِ الرَّحمان، و شریکِ القُرن، و مُظهرِ الایمان، و سیدِ الاِنس والجانّ، صلَواتُ اللهِ وسلامُه علَیه وعلیهِم اَجمَعین.

اَلصَّلاةُ والسَّلامُ علَیک، یا وَصى الحَسن، والخَلَفَ الصّالِح، یا امامَ زمانِنا، اَیها القائمُ المنتظَرُ المَهدىّ، یا بنَ رسولِ الله، یا بنَ امیرِ المۆمنین، یا امامَ المسلمین! یا حُجَّة اللهِ على خَلقِه! یا سیدَنا ومولانا! اِنّا تَوَجَّهْنا، واسْتَشْفَعْنا، وتَوَسَّلْنا بِکَ اِلَى الله، وقَدَّمناکَ بَینَ یدَى حاجاتِنا، فى الدُّنیا والخرة، یا وجیهاً عندَالله، اِشْفَع لَنا عِندَ الله- عَزَّوّجَلّ.

 - بار خدایا! رحمتهاى پیاپى فرست، و درودهاى خجسته خویش ارزانى دار، بر امام بزرگوارى که صاحب دعوت محمدى است، و صولت حیدرى، و عصمت فاطمى، و حلم حسنى، و شجاعت حسینى، و عبادت سجادى، و مفاخر باقرى، و ثار جعفرى، و علوم کاظمى، و حُجَج رضوى، و جود تقوى، و نقاوت نقوى،و هیبت عسکرى، و غیبت الهى است.

نقاوت: پاکى و پاکیزگى، مطهّر بودن آن قائم به حق، و درفش افراز صدق مطلق، کلمه خدایى، و امان الهى، و حجّت ربانى، برپاى دارنده امر خداى، و گسترنده یین عدل خداى، و پیروز گرداننده حکم خداى، و پاسدارنده ناموس خداى، امام آشکارا و نهان، برطرف سازنده گرفتاری ها و اندوه ها، صاحب جود و بخشش و احسان، امام بر حق، ابوالقاسم محمد بن الحسن، صاحب عصر و زمان، روشن کننده حق و برهان، خلیفه خداى رحمان، عِدْل و انباز قرن، آشکارساز مظاهر ایمان، و مهتر آدمیان و پریان. رحمت ها و درود هاى خدایى بر او باد و بر همه نیاکان پاک او.

درود ورحمت وسلام وتحیت بر تو باد! اى وصى حسن عسکرى، و اى جانشین شایسته شایستگان، اى امام زمان، اى مهدى قائم منتظران، اى زاده ختم رسولان،، اى فرزند امیر مۆمنان، اى امام مسلمانان، اى حجّت خدا در میان مردمان، اى سرور ما، اى مولای ما! ما به بروى تو، روى به درگاه خدا آوردیم، وتو را نزد خداى شفیع ساختیم، وبه اعتبار منزلت تو، حاجات دو جهان خویش طلبیدیم. اى سرافراز در نزد خدا، و اى برومند بارگاه کبریا، حاجات ما را، از خداى عزیز جلیل، تو طلب کن، وبروردِ آنها را تو بخواه.

بارى، صلَواتِ خواجه نصیر را، به عنوان توسُّل، وبه طریق (خُتومات) مى خوانند. البته، در مقام توسل، به ساحتِ مقدس حضرت حُجَّتِ بن الحَسن المهدى(علیه السلام)، زیارت هاى چندى رسیده است، از جمله زیارتِ (رَبّانى یات).

همچنین در مقام نیایش وتوجه به درگاه خداوند متعال، وطلب خیرات معنوى وتوفیقات کلى، به وسیله مقام ولایت نیز، دعاهایى بس ارجمند رسیده است، از جمله، دعاى پس از زیارتِ (رَبّانى یات)، ودعاى(عهد).

این توسُّلات و دعاها، همه و همه، توجه به درگاه کبریایى الهى است. و این انوار طاهره – که بندگان خاص و مقرَّبِ خدا و وسایط فیض اویند- وسایل تقرُّبند به درگاه او. آنچه در این مرحله اهمیت بسیار دارد، توجه به ابعاد گوناگون دعاها وزیارت‌هاست. بُعد بسیار مهمى که در این تعلیمات نهفته است، بعد معرفتى وشناختى آنهاست. دعاها وزیارت ها، بجز بُعد ذکر و مناجات، و درخواست حاجات، که با خواندنِ خاشعانه دعا انجام مى پذیرد؛ و به جز بُعد توجّه و توسّل، و اظهارِ ادب و محبت، که با خواندن مۆدّبانه زیارت محقق مى شود، شامل عظیم ترین حقایقند، در زیباترین و ساده ترین عبارات… باید در آن معانى ومضامین تأمل نمود، و آنها را با تفکر و دقت و توجه خواند، و آن معارف و مطالب را وارد نفس و قلب کرد.

کمالِ واقعى انسان، در شناخت حقایق عالم است، و شناخت چگونگى وجود، و فیض وجود، و وسایط فیض، و مقامات آنان، و چگونگى و ظرایف دیگر امور و احوال عالم امر وخلق. نباید از شناخت این معارف و تحصیل یقین به آنها غافل بود. نباید از ادعیه و زیارات غفلت داشت، و از محتواى عمیق آنها بى خبر ماند. و نباید تنها به خواندن سطحى این اوراق نورانى، و این سطور روحانى، بسنده کرد. زلالترین چشمه ساران حقایق اعلا، وپاکترین زلال ناب معارف والا، در ابعاد شناخت حقایق توحید و ولایت، و فیض و تکوین، و انعام و تقدیر، و تلطیف سرّ و تصعید روح، و دیگرِ مسائل عالى الاهیات و تدابیر، و جهان و عوامل، و همچنین حکمتِ نفسى و تربیتى، و حقایق اجتماعى و تکلیفى، و اصول سیاسى و اقدامى، و مبانى حماسى و اصلاحى، در دعاها و زیارت هاى مأثوره موج مى زند…

منبع: تبیان

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: